ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΥΛΩΝΑ

Η παρακάτω ανάρτηση αφορά σε μια προσπάθεια της φίλης και μέλους του Συλλόγου μας, Μαρίνας Δελατόλα. Αξίζει την προσοχή και συμμετοχή όλων μας. Για τη συγκεκριμένη ανάρτηση δεν θα σταλεί μαζική ειδοποίηση καθώς δεν αποτελεί ανακοίνωση του συλλόγου. Συνεπώς, διαδώστε το....

Δεδομένα:

• Το σχολείο τους δεν έχει σύλλογο γονέων.
• Οι γονείς τους δεν μπορούν να τα φροντίσουν.
• Η φυλακή δεν παρέχει κλινοσκεπάσματα για τους 350 έφηβους, ηλικίας από 15 μέχρι 21 χρόνων.
• Δεν παρέχει ρουχισμό.
• Δεν πλένει τα ρούχα των κρατουμένων.

Πρόταση:
Αν βάζαμε ένα χεράκι;

Δράση:
Συγκεντρώνουμε ρούχα, παπούτσια, σεντόνια, κουβέρτες, για τα παιδιά των Φυλακών Ανηλίκων του Αυλώνα. Θα παραδοθούν μέσω του Διευθυντή του Σχολείου τους. Όσοι μπορούμε να συμμετάσχουμε, με είδη που μας περισσεύουν, ας επικοινωνήσουμε:
Μαρίνα Δελατόλλα, τηλ. 6972508255

Ας θυμόμαστε:
Κάθε φορά που βοηθάμε ένα παιδί, συμβάλλουμε στην κοινωνικοποίησή του, κι έτσι στη μείωση της εγκληματικότητας. Κι έτσι στην προστασία και του δικού μας παιδιού.

Ας νοιαστούμε!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις που με οδήγησαν σ’ αυτήν την πρωτοβουλία.

Παρακολουθώντας τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, προσπαθώντας να καλύψω τις ανάγκες τους, να αντιμετωπίσω τα προβλήματά τους, σκέφτομαι κατά καιρούς, παιδιά, που έτυχε να γνωρίσω, λιγότερο τυχερά. Εκείνα τα λιγότερο φροντισμένα, με τις λιγότερες ευκαιρίες. Κάποια απ’ αυτά, γνώρισαν νωρίς τη σκληρότητα, περιθωριοποιήθηκαν, σκλήρυναν τα ίδια. Κάποια κατέληξαν σε παραβατικές συμπεριφορές. 

Κι έτυχε, πρόσφατα, να διαβάσω γράμματα εφήβων από τις φυλακές ανηλίκων.

Ήταν η αφορμή. Έμαθα για τις συνθήκες κράτησής τους. Για την εγκατάλειψή τους. Για τις ανάγκες τους. Για τις δυσκολίες επανένταξής τους. Για τις προσπάθειες δασκάλων να τους στηρίξουν. Για τα μικρά ποσοστά επιτυχίας της «αναμόρφωσης». 

Ξέρω πως δεν μπορώ να αναπληρώσω ό,τι στερήθηκαν αλλά, όταν ξέρεις, δεν είσαι κάπως συνυπεύθυνος; Ανήλικοι κρατούμενοι χωρίς σεντόνια; Χωρίς κουβέρτες; Χωρίς ρούχα; Στοιχειώδεις ελλείψεις, δεν μπορούμε να καλύψουμε; Έστω στα πλαίσια εθελοντισμού, αφού αμελεί το κράτος; Σκέφτηκα πως εμείς, οι γονείς, είμαστε περισσότερο σε θέση να καταλάβουμε. Να ευαισθητοποιηθούμε. Πιο κατάλληλοι, ίσως, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες. Κι έτσι ξεκίνησα.

 Παραθέτω μικρό δείγμα από τα γράμματα των ανήλικων φυλακισμένων.

«Ποτέ δεν υπήρξα καλός μαθητής. Δεν έβρισκα ποτέ κάτι ενδιαφέρον στο σχολείο. Ήταν όλα τόσο “ξένα”. Ακόμα  οι γιορτές μου φαίνονταν βαρετές. Έχω αλλάξει πολλά σχολεία της Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια… με διώχνανε. Θυμάμαι μόνο την ειρωνεία και την κοροϊδία των καθηγητών μου αλλά και την ταπείνωση που κάθε φορά ένιωθα μπροστά στους γονείς μου.

Τώρα είμαι στη φυλακή και απ’ ό,τι φαίνεται θα μείνω για πολλά χρόνια ακόμη. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο της φυλακής απλώς για να φεύγω από μέσα. Ποιο είναι το περίεργο; Το αγάπησα!!! Στεναχωριέμαι όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο και περιμένω να φτάσει η Δευτέρα με αγωνία μικρού παιδιού.

Μου αρέσει που συναντώ και μιλάω με άτομα του “έξω” κόσμου. Μου αρέσει που κάθε μέρα ντύνομαι καλά, με καθαρά ρούχα. Μου αρέσει που νιώθω ότι οι δάσκαλοι νοιάζονται για μένα. Μου αρέσει που ρωτάνε τη γνώμη μου και μιλάω χωρίς να φοβάμαι. Μου αρέσει που μπορώ πάλι να εμπιστευτώ κάποιον»

Περισσότερα γράμματα...

Σχολείο Αυλώνα